U zraku širiš, stari hraste, grane,
a korijen tvrdiš u zemlji gdje niče;
ni potresena zemlja, ni kad stane
driješiti nebo severac što psiče,
nit išta što u groznoj zimi bane,
s tvog stalnog mjesta nikad te ne miče;
ti jesi prava slika moje vjere
koju strahote nikad ne pomjere.
Ti istu grudu milu
zauvijek grliš, plemeniš i svojiš,
i korijenje po utrobi joj gojiš
što zahvalno je darežljivu krilu.
Ja tek uz jednu stvar
prikovah čuvstvo, duh i uma dar. |
Annosa quercia, che gli rami spandi
A l'aria, e fermi le radici 'n terra; Né terra smossa, né gli spirti grandi, Che da l'aspro Aquilon il ciel disserra, Né quanto fia ch'il vern'orrido mandi, Dal luogo ove stai salda, mai ti sferra;
Mostri della mia fé ritratto vero,
Qual smossa mai strani accidenti fêro. Tu medesmo terreno Mai sempre abbracci, fai colto e comprendi, E di lui per le viscere distendi Radici grate al generoso seno: I' ad un sol oggetto Ho fisso il spirto, il senso e l'intelletto. |
Нема коментара:
Постави коментар