Kad kratak dan i velik krug je sjene
stigo sam, ah, i kad su bijela brda,
kada se boja izgubi u trave:
a moja žudnja ipak je zelena,
tako joj korijen nosi tvrdi kamen
što govori i ćuti kao gospa.
Na sličan način ova mlada gospa
ledena je ko i snijeg usred sjene:
jer ne budi je, niti kao kamen,
slađano doba koje grije brda,
i s kog od bijelih postaju zelena,
jer na njih sipa cvjetiće i trave.
Kad joj na glavi vijenac je od trave,
iz sjećanja nam ode svaka gospa:
jer žuto nabran pram je kraj zelena
tol lijep, da Amor stoji tu sred sjene,
što stisnuo me izmeđ malih brda
još mnogo jače nego vapno kamen.
Lijepost joj veću ima moć no kamen,
i udar njen ne mogu liječit trave:
te bježah preko ravnica i brda,
da ne sretne me tako lijepa gospa;
i od njenog mi svjetla ne da sjene
brežuljak, ni zid, ni hvoja zelena.
Vidjeh kad na njoj bje halja zelena,
takova te bi ulila u kamen
ljubav što ćutim čak spram njene sjene:
pa željeh je na livadi sred trave,
ljuvenu kakva igda bješe gospa,
svud okruženoj od visokih brda.
No prije rijeke teći će uz brda
neg če se drva lijepog tog zelena
primiti plam, ko drugih lijepih gospa,
za mene; pristo leći bih na kamen
cio svoj vijek i hodat pasuć trave,
samo da vidim njenog ruha sjene.
Kad brda prave i najcrnje sjene,
ispod zelena njih ta mlada gospa
rasprši, kao kamen ispod trave.
Al poco giorno e al gran cerchio d’ombra
son giunto, lasso!, ed al bianchir de’ colli,
quando si perde lo color ne l’erba;
e ’l mio disio però non cangia il verde,
si è barbato ne la dura petra
che parla e sente come fosse donna.
Similemente questa nova donna
si sta gelata come neve a l’ombra;
che non la move, se non come petra,
il dolce tempo che riscalda i colli
e che li fa tornar di bianco in verde
perché li copre di fioretti e d’erba.
Quand’ella ha in testa una ghirlanda d’erba,
trae de la mente nostra ogn’altra donna;
perché si mischia il crespo giallo e ’l verde
sì bel, ch’Amor lì viene a stare a l’ombra,
che m’ha serrato intra piccioli colli
più forte assai che la calcina petra.
La sua bellezza ha più vertù che petra,
e ’l colpo suo non può sanar per erba;
ch’io son fuggito per piani e per colli,
per potere scampar da cotal donna;
e dal suo lume non mi può far ombra
poggio né muro mai né fronda verde.
Io l’ho veduta già vestita a verde
sì fatta, ch’ella avrebbe messo in petra
l’amor ch’io porto pur a la sua ombra;
ond’io l’ho chesta in un bel prato d’erba
innamorata, com’anco fu donna,
e chiuso intorno d’altissimi colli.
Ma ben ritorneranno i fiumi a’ colli
prima che questo legno molle e verde
s’infiammi, come suol far bella donna,
di me; che mi torrei dormire in petra
tutto il mio tempo e gir pascendo l’erba,
sol per veder do’ suoi panni fanno ombra.
Quandunque i colli fanno più nera ombra,
sotto un bel verde la giovane donna
la fa sparer, com’uom petra sott’erba.
Нема коментара:
Постави коментар