петак, 31. март 2017.

Između ljubavnika je uvek smrt: Mikelanđelovi soneti XXXVII & LXV




O, da sam sa zemlje tad kreno k visini,
kad je Feb po brdu punim svjetlom sjao,
snagom mu krila da sam se digao,
mogla mi se takva smrt slatkom da čini.

Al iščezo je; uzalud je htio
zaustavit mi bijeg veselih dana,
sad je pravo da je duša rasplakana,
a svod da joj je svoja vrata zatvorio.

Pera bjehu krila, a stubište brdo,
Feb mi bje svjeća, a smrt što i zdravlje,
uzglavlje mi njeno ne bi bilo tvrdo.

Mrijući bez njih, duša usred sjete
ne diže se k nebu, zalud prošlo slavlje:
kasno je za svijet iza zla i štete.
Ben mi dove’ con sì felice sorte,
mentre che Febo il poggio tutto ardea,
levar da terra, allor quand’io potea,
con le suo penne, e far dolce la morte.

Or m’è sparito; e se ’l fuggir men forte
de’ giorni lieti invan mi promettea,
ragione è ben c’all’alma ingrata e rea
pietà le mani e ’l ciel chiugga le porte.

Le penne mi furn’ale e ’l poggio scale,
Febo lucerna a’ piè; né m’era allora
men salute il morir che maraviglia.

Morendo or senza, al ciel l’alma non sale,
né di lor la memoria il cor ristora:
ché tardi e doppo il danno, chi consiglia?


LXV

Svaki put kad se idol moj prikaže
oku mog srca i slaba i jaka,
međ njih smrt se smjesti i tjera ga, opaka,
pa ga moje oči uplašene traže.

I duša se nada da će što god gori
čin uvrede bude, zadovoljstvo biti
njeno to veće, pa ljubav tad kiti
razloge svoje i ovako zbori:

Žiće nam samo jednom smrt utrne,
ne rađa se više; a tko sa mnom mre,
zbog čeg da se boji same smrti crne?

Upaljena ljubav ako žar svoj shvaća,
a sličnome žaru dobar magnet je,
ko čisto se zlato svome Bogu vraća.
Ognor che l’idol mio si rappresenta
agli occhi del mie cor debile e forte,
fra l’uno e l’altro obbietto entra la morte,
e più ’l discaccia, se più mi spaventa.

L’alma di tale oltraggio esser contenta
più spera che gioir d’ogni altra sorte;
l’invitto Amor, con suo più chiare scorte,
a suo difesa s’arma e s’argomenta:

Morir, dice, si può sol una volta,
né più si nasce; e chi col mie ’mor muore,
che fie po’, s’anzi morte in quel soggiorna?

L’acceso amor, donde vien l’alma sciolta,
s’è calamita al suo simile ardore,
com’or purgata in foco, a Dio si torna. 

Нема коментара:

Постави коментар