 |
O, da sam sa zemlje tad kreno k visini,
kad je Feb po brdu punim svjetlom sjao, snagom mu krila da sam se digao, mogla mi se takva smrt slatkom da čini. Al iščezo je; uzalud je htio zaustavit mi bijeg veselih dana, sad je pravo da je duša rasplakana, a svod da joj je svoja vrata zatvorio. Pera bjehu krila, a stubište brdo, Feb mi bje svjeća, a smrt što i zdravlje, uzglavlje mi njeno ne bi bilo tvrdo. Mrijući bez njih, duša usred sjete ne diže se k nebu, zalud prošlo slavlje: kasno je za svijet iza zla i štete. |
Ben mi dove’ con sì felice sorte,
mentre che Febo il poggio tutto ardea, levar da terra, allor quand’io potea, con le suo penne, e far dolce la morte. Or m’è sparito; e se ’l fuggir men forte de’ giorni lieti invan mi promettea, ragione è ben c’all’alma ingrata e rea pietà le mani e ’l ciel chiugga le porte. Le penne mi furn’ale e ’l poggio scale, Febo lucerna a’ piè; né m’era allora men salute il morir che maraviglia. Morendo or senza, al ciel l’alma non sale, né di lor la memoria il cor ristora: ché tardi e doppo il danno, chi consiglia? |
LXV
Svaki put kad se idol moj prikaže
oku mog srca i slaba i jaka,
međ njih smrt se smjesti i tjera ga, opaka,
pa ga moje oči uplašene traže.
I duša se nada da će što god gori
čin uvrede bude, zadovoljstvo biti
njeno to veće, pa ljubav tad kiti
razloge svoje i ovako zbori:
Žiće nam samo jednom smrt utrne,
ne rađa se više; a tko sa mnom mre,
zbog čeg da se boji same smrti crne?
Upaljena ljubav ako žar svoj shvaća,
a sličnome žaru dobar magnet je,
ko čisto se zlato svome Bogu vraća.
|
Ognor che l’idol mio si rappresenta
agli occhi del mie cor debile e forte, fra l’uno e l’altro obbietto entra la morte, e più ’l discaccia, se più mi spaventa. L’alma di tale oltraggio esser contenta più spera che gioir d’ogni altra sorte; l’invitto Amor, con suo più chiare scorte, a suo difesa s’arma e s’argomenta: Morir, dice, si può sol una volta, né più si nasce; e chi col mie ’mor muore, che fie po’, s’anzi morte in quel soggiorna? L’acceso amor, donde vien l’alma sciolta, s’è calamita al suo simile ardore, com’or purgata in foco, a Dio si torna. |
Нема коментара:
Постави коментар