Mikelanđelo: Nyx IV

Onaj što sazda, ni od kakve stvari

i pre svih, vreme, podeli ga, dade

jednom visoko sunce, drugom pade

u deo luna, bliže nam se zari.

U isti mah svakom usud, što kvari

il' pruža sreću, rađati se stade;

meni pripade vreme tamne nade,

još od kolevke pratilac moj stari.

Na krivotvorca samog sebi ličim,

duboko u noć mrak mrkliji biva,

u zlo duboko ogreznem, i tugu.

No poklonom se jednim zbilja dičim,

jasni dan tvorim i moj mrak se skriva,

na suncu, vašem od rođenja drugu.

Colui che fece, e non di cosa alcuna, 

il tempo, che non era anzi a nessuno, 

ne fe' d'un due e diè 'l sol alto all'uno, 

all'altro assai più presso diè la luna. 

Onde 'l caso, la sorte e la fortuna 

in un momento nacquer di ciascuno; 

e a me consegnaro il tempo bruno, 

come a simil nel parto e nella cuna. 

E come quel che contrafà se stesso, 

quando è ben notte, più buio esser suole, 

ond'io di far ben mal m'affliggo e lagno. 

Pur mi consola assai l'esser concesso 

far giorno chiar mia oscura notte al sole 

che a voi fu dato al nascer per compagno.

[jedan od soneta-varijacija na temu noći, nastalih između 1535. i 1541.]