Šekspir: XCIV

                                                                                          Đorđone: Leda i labud

Oni što su moćni zlijedit a ne zlijede
Što ne čine na što njihov izgled puti 
Koji, ganuv druge, sporo kušnju slijede
Sami kao kamen, hladni, neganuti;

 

Oni s pravom baštine nebeske čari
Od rasapa štite prirođena dobra
Vlasnici su svojih lica i gospari.
Dok su drugi svojoj vrsnoći tek dvorba

 
Miomirisan je ljetu ljetni cvijet
Premda samo za se i živi i gine
Ali ako taj cvijet načne podla snijet
Diku mu natkrile proste travurine:

               Jer najslađe stvari zagorčaju čini
               Gore nego korov smrde gnjili krini.