понедељак, 4. јул 2022.

Mikelanđelo: Sonet XLIII


Razum je tužan pa me bolno kori
dok se ljubeć nadam da ću biti sretan,
primjerima jakim, govor mu je spretan,
obnavlja mi jade i ovako zbori:

Od sunca živog izvuć duša zemna
može tek smrt, al ne ko feniks-ptica.
Al onom kom je pad tek dokolica,
Malo vrijede riječi ko i ruka spremna.

Svoje štete poznam i istinu kušam,
a opet drugo srce dvorit umijem,
što me više mori, to ga više slušam.

Moj gospodin živi uz te smrti dvije.
Ovu neću, onu ne razumijem.
Tako mi telo skupa s dušom mrije.


La ragion meco si lamenta e dole,
parte ch’i’ spero amando esser felice;
con forti esempli e con vere parole
la mie vergogna mi rammenta e dice:

- Che ne riportera’ dal vivo sole
altro che morte? e non come fenice. -
Ma poco giova, ché chi cader vuole,
non basta l’altru’ man pront’ e vittrice.

I’ conosco e’ mie danni, e ’l vero intendo;
dall’altra banda albergo un altro core,
che più m’uccide dove più m’arrendo.

In mezzo di duo mort’ è ’l mie signore:
questa non voglio e questa non comprendo:
così sospeso, el corpo e l’alma muore.

preveo: Olinko Delorko

Нема коментара:

Постави коментар