Andrea del Saro, La Dama col Petrarchino, 1528.
Zamišljen, sam, ja najpustije kraje
polaganim i sporim mjerim krokom,
i skloniti se gledam budnim okom
sa mjesta kuda ljudska noga ne staje.
Zaštite druge ne znam da si stvorim
od očiju vidovitih; jer svako po neveselu mom držanju lako izvana čita da unutra gorim:
u tako, mnim, sad znaju rijeke, česte,
brda i žali na kakav sam sviko život, za koji ne zna drugi niko.
Al' ne znam tako strme, divlje ceste
kud Amor ne bi za mnom došo skorim krokom mi zborit, i ja s njim da zborim. |
Solo et pensoso i piú deserti campi
vo mesurando a passi tardi et lenti, et gli occhi porto per fuggire intenti ove vestigio human l'arena stampi. Altro schermo non trovo che mi scampi dal manifesto accorger de le genti, perché negli atti d'alegrezza spenti di fuor si legge com'io dentro avampi: sí ch'io mi credo omai che monti et piagge et fiumi et selve sappian di che tempre sia la mia vita, ch'è celata altrui. Ma pur sí aspre vie né sí selvagge cercar non so ch'Amor non venga sempre ragionando con meco, et io co'llui. |
Нема коментара:
Постави коментар