недеља, 31. мај 2015.

CCLXIX


Pao je visok stup i lovor zelen
što trudnoj misli davahu mi hlada;
istok da prođem, zapad, zalud nada
da ću ih nać, i jug, i sjever leden.

Ti ote, Smrti, meni dvostruk melem,
s kog život sretan ponos sa mnom vlada,
carstvo ni svijet ga neće vratit sada,
ni kamen drag, ni snage zlata vele.

No ako sve je tako po sudbini,
što mogu nego tužne duše biti,
prignuti glavu, uvijek suze liti?

U tom životu, što se divan čini,
kako li za čas iščezne pred nama
što stjecali smo s mukom godinama!

Rotta è l’alta colonna e ’l verde lauro
che facean ombra al mio stanco pensero;
perduto ò quel che ritrovar non spero
dal borrea a l’austro, o dal mar indo al mauro.

Tolto m’ài, Morte, il mio doppio thesauro,
che mi fea viver lieto et gire altero,
et ristorar nol pò terra né impero,
né gemma orïental, né forza d’auro.

Ma se consentimento è di destino,
che posso io piú, se no aver l’alma trista,
humidi gli occhi sempre, e ’l viso chino?

O nostra vita ch’è sí bella in vista,
com perde agevolmente in un matino
quel che ’n molti anni a gran pena s’acquista!