Đordano Bruno: Hostis non hostis

Ne morao se nikad požaliti na ljubav s kojom samom sreću želim; makar se zbog nje treba zlopatiti, od dopuštenog neću da se dijelim. Spram Feniksa ću uvijek jedno biti pod nebom vedrim, tmurnim, hladnim, vrelim. S koje će kobi puknut ili sreće čvor što ga ni smrt odriješit neće! Jer srce, duh i duša nema užitka, slobode, života, što je veselje, ugoda, milota, što slađe, draže, plodnije se kuša, do patnje, jarma, smrti, što mi ih narav, volja, sudba prti.

Mai fia che de l'amor io mi lamente, Senza del qual non voglio esser felice; Sia pur ver che per lui penoso stente, Non vo' non voler quel che sí me lice. Sia chiar o fosco il ciel, fredd'o ardente, Sempr'un sarò ver l'unica fenice. Mal può disfar altro destin o sorte Quel nodo che non può sciôrre la morte. Al cor, al spirto, a l'alma Non è piacer, o libertade, o vita, Qual tanto arrida, giove e sia gradita, Qual piú sia dolce, graziosa ed alma, Ch'il stento, giogo e morte, Ch'ho per natura, voluntade e sorte.

Đordano Bruno: Pesma hrastu

U zraku širiš, stari hraste, grane, a korijen tvrdiš u zemlji gdje niče; ni potresena zemlja, ni kad stane driješiti nebo severac što psiče, nit išta što u groznoj zimi bane, s tvog stalnog mjesta nikad te ne miče; ti jesi prava slika moje vjere koju strahote nikad ne pomjere. Ti istu grudu milu zauvijek grliš, plemeniš i svojiš, i korijenje po utrobi joj gojiš što zahvalno je darežljivu krilu. Ja tek uz jednu stvar prikovah čuvstvo, duh i uma dar.

Annosa quercia, che gli rami spandi A l'aria, e fermi le radici 'n terra; Né terra smossa, né gli spirti grandi, Che da l'aspro Aquilon il ciel disserra, Né quanto fia ch'il vern'orrido mandi, Dal luogo ove stai salda, mai ti sferra;  Mostri della mia fé ritratto vero, Qual smossa mai strani accidenti fêro. Tu medesmo terreno Mai sempre abbracci, fai colto e comprendi, E di lui per le viscere distendi Radici grate al generoso seno: I' ad un sol oggetto Ho fisso il spirto, il senso e l'intelletto.

Đordano Bruno: Kapije dijamantske i crne

Amor po kojem znam istinu sada što širi vrata dijamantna tavna, kroz oči uđe i od vida javna rađa se, živi, goji, vječno vlada; i sve što nebu, zemlji, paklu spada ističe, zove prava lica davna obnavlja snagu i strijeljenje ravna da uvijek srcu vidnu ranu zada. O svijete prosti, put istine kroči, da uho k stalnom zboru mom obraćaš; otvori mahnit, ako možeš, oči: Dječaku vjeruj, jer ti malo shvaćaš brzo se mijenjaš, a mniš da on bjega, i sam si slijep, a slijepcem zoveš njega.

Amor, per cui tant'alto il ver discerno,  Ch'apre le porte di diamante e nere  Per gli occhi entra il mio nume; e per vedere  Nasce, vive, si nutre, ha regno eterno.  Fa scorger quant'ha il ciel terr'ed inferno,  Fa presente d'absenti effigie vere,  Repiglia forze, e, trando dritto, fere,  E impiaga sempre il cor, scuopre ogn'interno.  O dunque, volgo vile, al vero attendi,  Porgi l'orecchio al mio dir non fallace,  Apri, apri, se puoi, gli occhi, insano e bieco.  Fanciullo il credi, perché poco intendi;  Perché ratto ti cangi, ei par fugace;  Per esser orbo tu, lo chiami cieco.

Đordano Bruno - Unico augel

Ta Feniks-ptica što je plamen liže
na suncu, te polako gori živa,
dok sva u sjaju sažizanja pliva,
suprotna kazna njezin planet stiže;

jer ono što se od nje k nebu diže
mlak dim i mračna magla samo biva,
a svjetlost našim očima se skriva,
i po kom blista do njeg i dosiže.

Tako moj duh, što ga božanski sjaj
osvetljava i pali, dok tumači
to što u misli tako sja i dalje.

iz poimanja svog visokog šalje
van rimu, koju divno sunce mrači,
dok talim se i čekam jadan kraj.

Ah, crn i taman taj
ognjeni oblak na svoj način rani
i sjeni ono što uzvisit kani.

Đordano Bruno - Parnas u srcu

l'anno 1585

Za me je kao Parnas srce moje

gdje radi spasa valja mi se peti;

i mjesto Muza svaki čas mi broje

ljepote znane misli u pameti.

a kad mi oči suze rone, to je 

za mene izvor s Helikona sveti:

za ljubav gori, nimfama i vodi,

po želji neba, pjesnikom se rodih.

Ali od kraljske vlasti,

ili od sklone ruke nekog cara,

il svećenika višnjeg i glavara

ne dobih ove milosti i časti;

već lovor su mi dali

tek moje srce i misli i vali.

Đordano Bruno